In het punk- en krakers-scenetje is kleurgebruik en schilderen om de “mooi” absoluut niet belangrijk. Een poster voor een punk-bandje moet het liefst op de meest knullige manier in elkaar geflanst worden; met schaar en lijm. En een ouwe aftandse kopieermachien. Punk is geweldig, maar de beeldtaal al jaren ontzettend saai.
Door mijn vrouw, Claudia, kwam ik in aanraking met Psychedelic Goa-Trance. Een psychedelische vorm van housemuziek waarbij kleur en fantasie in de decoraties heel belangrijk zijn. De zogeheten schellen vielen van mijn ogen. Woho, blacklight! En elfjes, en landschappen, Zoo zoo!
Mijn eerste doeken waren dan ook groot, met fluorescerende verf geschilderd en geschikt om op te hangen op Goa-feesten.

En toen werd ik ziek. Leukemie. Na maanden in het ziekenhuis (en thuis op de bank) te hebben gelegen ben ik voorzichtig weer gaan schilderen. Maar dan op kleine doeken, wegens ruimtegebrek. Wel heb ik de fluorescerende verf in ere gehouden.
Toen ik net weer een beetje het idee kreeg dat mijn leven de goede kant op ging, werd ik weer ziek. Weer Leukemie.
Goed, ook daar vooralsnog van opgeknapt, vooralsnog schrijf ik, want een mens wordt voorzichtig. Na wederom maanden eindelijk weer de energie om te schilderen. Net toen ik dacht dat het goed ging, werd ik wéér ziek. Het Guillain-Barré Syndroom. Een zeldzame verlammingsziekte. Je moet het voor de grap eens googelen. Aanvankelijk leek ik daar geheel van genezen, maar nu een jaar later heb ik daar toch wat venijnige restverschijnselen aan overgehouden.

Nu schilder ik gewoon alsof mijn leven er vanaf hangt.

(Overigens, een groot aantal doeken komt nóg beter tot zijn recht wanneer je er een blacklight bij of boven hangt)